Voor het laatst aangepast op 13 september 2024.

 

Portfolio

 

Optimale beleving

Voor een optimale beleving van de fotografie adviseer ik om de portfolio op groot scherm te bekijken (laptop of desktop). De portfolio is behoorlijk groot, het kan dus wat langer duren voordat hij volledig opent.

 

Technische informatie

Als je nadat de portfolio is geopend met de muis over de thumbnail beweegt dan verschijnt de locatie waar de opname is gemaakt en (indien beschikbaar) enkele technische gegevens van de opname zoals de instelling van de ISO, het gebruikte diafragma en de sluitertijd en het gebruikte brandpunt van het objectief.

 

Link portfolio's

Om de portfolio van mijzelf te bekijken, klik hier.

De portfolio van Hermann bestaat uit digitale opnamen. Vanwege een crash in het verleden van zijn harde schijf zijn helaas alle RAW bestanden verloren gegaan. De opnamen die je hier kunt bekijken zijn door mij bewerkte JPG bestanden.

Om de portfolio van Hermann van de fotoreis naar de Sinaï te bekijken, klik hier.

 

 

Apparatuur

 

In 2005 fotografeerde ik analoog. Ik fotografeerde met professionele Canon F1 kleinbeeld en Mamiya RZ67 middenformaat systemen, beiden in combinatie met een uitgebreide range professionele en specialistische objectieven. Tijdens de fotoreis naar de Sinaï woestijn in Egypte fotografeerde ik met mijn Canon kleinbeelduitrusting in combinatie met groothoek-, standaard en teleobjectieven. Ik fotografeerde met diamateriaal en zwart wit film. De opnamen die je hier kunt bekijken zijn achteraf ingescand.

Aan het einde van deze reis ben ik tijdens een beklimming gestruikeld met het gevolg dat een van mijn camera's behoorlijke schade opliep; een defect electrisch systeem. Het betrof een van mijn Canon F1 camera's. Gelukkig kan deze camera ook volledig mechanisch werken. Nadat ik de batterij uit de camera had gehaald kon ik toch nog fotograferen, gebruikmakend van mijn losse belichtingsmeter. Toch was dit incident uiteindelijk aanleiding om in de loop van 2006 digitaal te gaan.

 

 

Beschrijving van de reis

 

Geschreven door Ludwig, met dank aan Riëtte voor de info die ik uit haar dagboek kon halen en aan Google en Google Earth voor het terug kunnen vinden van veel reeds vergeten details en locaties.

 

Mayumana Fairuz

Op 15 november 2005 vliegen we met een comfortabele en directe vlucht van Transavia van Amsterdam naar Sharm el Sheihk in Egypte. De vlucht duurt ongeveer 5 uur en laat in de avond arriveren we op onze bestemming waar we worden opgewacht door twee vriendelijke Tarabin bedoeïenen. Ze zijn beiden gekleed in lange jurken en geblokte hoofddoeken. Onze bagage wordt met enkele touwen en riemen boven op de twee auto's gebonden en we vragen ons af of dat wel echt veilig is; de auto's zien er ook niet echt nieuw uit. Uiteindelijk leggen we ons vertrouwen in de handen van de twee aardige chauffeurs, maar onze fotoapparatuur nemen we voor de zekerheid toch op de eigen schoot. We hebben nog een rit van ruim 200 km voor de boeg en in het donker rijden we over de goed geasfalteerde weg langs de kust naar het noorden. Als er geen tegenliggers zijn worden de lichten van de auto gedoofd en het valt ons direct op dat, nadat onze ogen aan de duisternis zijn gewend, we meer van de omgeving zien zonder het licht van de koplampen dan met. De miljoenen heldere sterren geven veel licht. 

Aankomst in Sharm el Sheikh. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Via Dahab en Nuweiba rijden we naar Mayumana Fairuz, onze verblijfplaats voor de komende dagen. Mayumana Fairuz ligt iets ten noorden van Nuweiba en direct aan de Golf van Akaba. We komen rond middernacht aan en we krijgen allemaal onze hut toegewezen. We zijn behoorlijk moe van de lange reis, maar van direct gaan slapen is geen sprake. We worden in het 'restaurant' verwacht voor een warme maaltijd. We hebben de heerlijke geur van vis op de barbeque al geroken toen we aankwamen. Tijdens en na de maaltijd, die bestaat uit heerlijke rijst en verse groenten en verse vis, worden we vermaakt met live muziek. Het is gezellig. Laat in de nacht zoeken we allemaal vermoeid, maar zeker ook voldaan, onze slaapplaats op.

Onze hutten aan het strand van de Golf van Akaba. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Golf van Akaba

De volgende ochtend hebben we de gelegenheid om eerst even heerlijk uit te slapen. Ik denk dat we allemaal verrast worden als we voor de eerste keer 's-ochtends de deur van onze hut openen en 10 meter verder de branding van de Golf van Akaba zien. De zon glinstert op het water en in de verte zijn de hoge bergen van Saoedi-Arabië goed te onderscheiden onder de strak blauwe hemel. Een magnefiek uitzicht. De temperatuur is zo vroeg al rond de 25 graden. We blijven allemaal een beetje lummelen bij onze eigen hut. Onze persoonlijke spullen en foto apparatuur kunnen nu ook 'geordend' worden. We slapen op matten op het zand dus het is wel noodzaak om de apparatuur goed en veilig (lees:zandvrij) 'op te bergen'. De 'muren' van de hutten bestaan uit gedroogde palmboom bladeren, niet echt inbraakvrij dus. Met ons westers wantrouwen moeten wij ook hier wel even aan wennen.

Er verschijnt een bedoeïen met een kameel op het strand en Riëtte en Gien kunnen de verleiding niet weerstaan om een (betaald) ritje over het strand en door de ondiepe branding te maken. Een leuk fotomoment. 

Een leuk fotomoment, Gien op de kameel. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Nadat we allemaal zijn gesetteld en van een frisse duik in de Golf van Akaba hebben genoten (ook om ons te verschonen), worden we uitgenodigd voor een heerlijk uitgebreid bedoeïens ontbijt met heerlijke farashih in combinatie met zoete thee, groenten, fetakaas, eieren, tahina (een frisse, romige salade van de fijnste geroosterde sesam met wat peterselie en verse knoflook) en zout en olie. Farashih is vers gebakken bedoeïenenbrood (ongegist brood dat iets wegheeft van een pizzabodem, zij het dunner en groter, én veel lekkerder). We gaan dagelijks van dit heerlijk brood genieten, er is namelijk weinig voor nodig om het brood te maken, wat het ideaal maakt om het even in de woestijn te bakken.

We zitten op kleden op de grond in ons restaurant. Het zonlicht glinstert door het uit palmboom bladeren bestaand dak. De sfeer is aangenaam, ontspannen en er wordt veel gepraat en gelachen. Een klein meisje, dochter van een van de lokale medewerkers, schuift aan aan onze tafel en geniet mee van ons ontbijt. De rest van de dag ontspannen we, we wandelen wat en zwemmen en snorkelen in zee. 's-Avonds genieten we van een muzikaal optreden van lokale bewoners en andere gasten die iets verderop op het strand verblijven. De gasten komen uit verschillende werelddelen en sommige werknemers komen uit o.a. Nigeria en Ethiopië. De hele wereld lijkt hier vanavond wel te zijn verzameld. De volle maan staat boven de bergen van Saoedi-Arabië. De camera's worden ter hand genomen.

 

Sint Catharina klooster

De volgende ochtend begint weer met een goed ontbijt. We zitten nu gewoon buiten. Het is nog vroeg en sommige van de werknemers slapen nog in de ruimte waar we gisteren uitgebreid hebben gegeten en daarna van de muziek hebben genoten. Die ruimte is nu dus een slaapzaal. We maken onze fotoapparatuur in orde, checken de accu's en we controleren of we genoeg opslag bij ons hebben. Na het ontbijt vertrekken we met de auto's richting het Sint-Catharina klooster dat is vernoemd naar de heilige Catharina van Alexandrië. Het klooster is in de 6e eeuw gebouwd en het is een van de oudste en beroemdste kloosters ter wereld. Het is tevens een schitterende fotolocatie.

De weg naar het Sint-Catharina klooster. Fotografie: Herman van Hoof

 

 

Mozesberg

De weg naar het Sint-Catharina klooster is spectaculair. Het klooster ligt in het hart van de zuidelijke Sinaïwoestijn en aan de voet van de twee hoogste bergen van Egypte; de Sinaïberg (ook wel Mozesberg genoemd) en de Katharinaberg. Het klooster is strategisch gelegen op het pad naar de top van deze Mozesberg waar volgens het bijbelverhaal Mozes van God zijn wetten (de Tien Geboden) heeft ontvangen. De ingang van het klooster en de muren in het zuiden zijn nog origineel, de andere muren zijn na de aardbeving in de 14e eeuw herbouwd. Het klooster wordt gedomineerd door de Sint Catharinakerk. De heiligste plaats van het klooster is de kapel van het Brandende Braambos, recht achter het koor van de basiliek. De struik die hier nog te zien is, is volgens de legende een stek van het Bijbelse braambos. Op het kloosterterrein bevindt zich ook een moskee die in 1106 werd opgericht om het klooster tegen Moslims te beschermen. De moskee  wordt echter niet gebruikt, de mihrab (de gebedsnis) is namelijk niet naar Mekka gericht.

Hermann voor het Sint Catharina klooster

 

 

Na terugkeer in Mayumana Fairuz gaan we nog wat fotograferen en we genieten van de mooie zonsondergang. We ontsteken een groot kampvuur op het strand en we ontspannen ons met een drankje en genieten van een een hapje en live muziek.

 

Furayje en Fadiya

Nadat we de volgende ochtend wakker zijn geworden krijgen we bezoek van enkele bedoeïenen vrouwen die ons soeveniers proberen te verkopen. Hoofdzakelijk armbandjes en kettinkjes. Natuurlijk worden de kleine kinderen mee op sleeptouw genomen om een positief effect te hebben op de onderhandelingen. Ze zien er ook zó lief uit.

Na het ontbijt brengen we een bezoek aan enkele lokale bedoeïenen vrouwen van de Tarabinstam in het dorp. Bedoeïenen zijn voornamelijk woestijnbewoners, leven vaak in tenten en leiden een nomadisch of semi-nomadisch bestaan. Onder meer door invloeden van de Westerse cultuur en het  toerisme  is het leven van veel bedoeïenen de laatste decennia sterk veranderd maar een deel van hen leeft nog met tradities en gebruiken die vele eeuwen teruggaan. De Tarabin bedoeïenen, ook bekend als Al-Tirabin, waren in de negentiende eeuw de belangrijkste bedoeïenenstam op het Sinaï schiereiland en de grootste stam in de Negev woestijn. De vrouwen die we in het dorp ontmoeten leven een gedeelte van het jaar aan de kust en een andere gedeelte van het jaar in de woestijn. Dat is o.a. ook afhankelijk van het toerisme. Het toerisme is ook een inkomstenbron.

Furayje en haar dochter Fadiya bieden ons thee aan in hun hut. We zitten allemaal op kleden op de grond. Hun gezichten zitten verscholen achter rijkelijk versierde maskers.Er zijn meer familieden aanwezig, kinderen, kleinkinderen en achter-kleinkinderen. Het leven is er simpel, in onze ogen zelfs behoorlijk primitief.

We mogen foto's maken.

Fadiya en Furayje. Fotografie: Ludwig van Hooren

 

 

We mogen ook het terrein bekijken en we treffen er van alles aan; oud ijzer, schapen en geiten in omheinde ruimten, geroeste tonnen, veel duiven en loslopende dromedarissen. Alles is dor en droog. We maken portretopnamen van Furayje en Fadiya en van de kinderen en kleinkinderen. De ogen stralen leven uit. Het leven hier is hard en basic, maar ze zijn zeker diep verbonden met de natuur en weten al eeuwen te overleven in deze onherbergzame omgeving. Ze doen een poging om ons ook uit te laten zien als bedoeïenen. Enkele van onze groep krijgen hoofddoeken om. Een stok met daarop een halve tennisbal wordt een microfoon en we worden geïnterviewd. Er wordt gelachen, iedereen heeft het naar zijn zin. Er heerst een gezellige en ontspannen sfeer.

 

Ras Satan

Wat later in de middag rijden we richting de woestijnoase Ras Satan. Ras Satan ligt ook aan de kust van de Sinaï en het is een bijzonder ontspannen vakantieoord. Je kunt hier overnachten in riet- en palmboomhutten. Het is een magische plek waar yoga, tribale tatoeages, drumcirkels, chai, heidense rituelen, wierook, thaise broeken en vuurkolven zich mogen vermengen in een hippie-fantasieland. In Ras Satan verblijven vooral veel jonge Israëlische rugzaktoeristen. We blijven er tot laat in de avond. We drinken er wat, we eten er en we zien de reflecties van de volle maan weerspiegeld in de Golf van Akaba. 

Ras Satan. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Wadi Melhaa

De volgende ochtend vertrekken we per auto en met al onze spullen naar het begin van Wadi (rivierdal) Melhaa voor de aanvang van onze kamelentocht door de Sinaï woestijn. De trektocht gaat ons voeren door de meest ongerepte delen van de woestijn, langs uitgestrekte vlakten, kleurige canyons en oasen met dadelpalmen. We leren tijdens deze tocht van de bedoeïenen zelf het nodige over hun gebied, hun geschiedenis en hun overlevingstechnieken en dat terwijl we zelf dit traditionele leven intensief mee gaan (be)leven en fotografisch vastleggen. We reizen door de stilte van het ontzagwekkende woestijnlandschap en komen op plaatsen waar nog nauwelijks ooit mensen een voet hebben gezet. We trekken langs kleurrijke bergkloven en steile kammen door wijde vlaktes. We doen oasen aan waar het water uit de bron sijpelt, terwijl we afwisselend wandelen en kameelrijden. Gaandeweg dringen we steeds dieper door in de woestijn. Aan het eind van elke dag wordt er een mooie plek uitgekozen om het kamp op te slaan. Het kamp wordt comfortabel ingericht en we zien hoe de bedoeïenen hun traditionele bezigheden oppakken als:het verzorgen van de kamelen, water halen, een kampvuur maken en broodbakken en het maken van allerlei gebruiksvoorwerpen. De bedoeїenen maken de heerlijkste gerechten klaar op houtvuur. Het meenemen van geitenharen bedoeïenententen is niet handig voor ons omdat we bijna iedere avond ergens anders kamperen. Daarom slapen we buiten onder een heldere sterrenhemel, voor wiens spectaculaire aanblik menigeen nog even wakker zal blijven. In de winter moet er met dit soort tochten een warme slaapzak mee want het kan ’s nachts behoorlijk afkoelen, maar het regent er haast nooit en zeker geen vorst. In de zomermaanden is het te heet om in de woestijn te vertoeven. Het seizoen om de Sinaï te ontdekken loopt derhalve van half september tot en met mei. Nu dus.

Wadi Melhaa. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Kameel met zonnepanelen

Maar voordat we aan dit avontuur beginnen moeten we de karavaan nog in gereedheid brengen. We zijn met een groep van tien fotografen en we krijgen ieder een eigen kameel ter beschikking. Er gaan in totaal twaalf bedoeïenen mee, sommigen ook, anderen niet op een eigen rijdier. Een hele karavaan dus. Gerrit, een van de fotografen, heeft recentelijk een digitale Hasselblad camera gekocht en wij vragen ons af hoe hij in staat zal zijn om gedurende de gehele tocht over genoeg power te beschikken. Gerrit is een technicus en organiseert voor hemzelf altijd alles tot in de puntjes. Hij neemt ook altijd alles dubbel mee. Daar door moest hij dus ook € 175,00 extra betalen voor zijn vlucht i.v.m. overgewicht. En dat alleen nog maar voor de heenreis! Maar hij gaat ons wel eens even laten zien hoe hij zijn energie probleem oplost. Uit zijn bagage komen enkele ijzeren staven en twee panelen tevoorschijn. Met de staven maakt hij twee frames die aan elkaar vast gekoppeld worden en in die frames bevestigt hij de panelen. Het blijken zonnepanelen te zijn. Dan haalt hij een -redelijk grote- accu uit zijn tas, keurig ingebouwd in een plexiglas behuizing met aansluitingen voor beide zonnepanelen en aansluitingen voor de oplader van zijn (en andere) accu's. En zo loopt er dus de komende dagen een kameel door de woestijn met zonnepanelen op zijn rug. 

Kameel met zonnepanelen. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Ainal Melhaa

De zonnepanelen trekken veel bekijks nu ze eenmaal bevestigd zijn op Gerrit zijn kameel. Onze hoofddoeken worden goed geschikt, dit om een zonnesteek te voorkomen en we zijn klaar om te vertrekken. Niet dus! Enkele kamelen blijken scheef beladen te zijn. Alles er dus weer af en opnieuw beladen. Maar dan kunnen we toch eindelijk vertrekken. We zitten vrij hoog op deze dieren en het is toch wel even wennen aan het geschommel. We komen in een smalle kloof waar we allemaal moeten afstappen. We proberen de karavaan in zijn geheel fotografisch sfeervol vast te leggen maar dat valt hier nog niet mee. We gaan dat later nog een paar keer proberen als we iets meer ruimte ter beschikking hebben. We lopen samen met de kamelen door een smalle kloof en genieten van de prachtige kleuren en de stilte. We passeren Ainal Melhaa, een kleine oase. De naam betekent 'zoute bron' en inderdaad, het water smaakt erg bitter. We trekken verder door Wadi Melhaa. Onder de berg waar we zojuist gedeeltelijk doorheen en gedeeltelijk overheen zijn gelopen schijnt zich een enorme hoeveelheid water te bevinden. We bevinden ons in een overgangsgebied van graniet en zandsteen; graniet laat het water niet door, zandsteen wel. Het is een ruig landschap, we blijven fotograferen.

Wadi melhaa. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

We overnachten in Al Furayi en zodra we de oase bereikt hebben worden de kamelen afgeladen. Zij gaan gelijk aan de palmbomen knabbelen. De oase ligt in een vallei omringt door hoge gele, roze en rode steile bergwanden. En dan is er eerst thee en kunnen we, zittend in de schaduw, even bijkomen van alle inspanningen. Er wordt gekookt en we maken ons klaar voor onze eerste overnachting onder de schitterende sterrenhemel. Ik lig op mijn rug en ik kijk omhoog. Langzaam zakt de maan weg achter de bergen. Mijn ogen hebben even de tijd nodig om te wennen aan het gebrek aan licht, maar dan zie ik boven mijn hoofd meer en meer sterren fonkelen. Ons Miljoenen Sterren Hotel. Een unieke ervaring.

 

'Coloured Canyon'

Ik word wakker van een raar geluid. Het klinkt alsof er een rioolputje niet goed doorloopt. Het blijken de kamelen te zijn. Bovendien liggen ze de gehele nacht te ruften en ze maken ook nog eens een hoog geluid wanneer ze liggen te flossen. Het zijn dieren met een gebruiksaanwijzing. Want wees voorzichtig, ze kunnen je hand tijdens het voeren gelijk meepakken. Gien kan daar over meepraten, ze wordt gebeten. Werk aan de winkel voor onze 'verpleegster' Hella.

Het wordt langzaam licht en de zon verlicht met zijn eerste zonnestralen de pieken van de omringende bergen in een warme gloed. Wij bevinden ons nog in de schaduw. Het is koud. We verzamelen ons om het open vuur en we warmen geleidelijk op. De warme thee helpt daar zeker ook goed aan mee. Er wordt brood gebakken op een omgekeerde wok met een gat erin en in het vuur staan ook allerlei theekannetjes en een kannetje water voor de koffie. Als het vuur niet hard genoeg brandt wordt het door de kok wat aangewakkerd door het waaieren van zijn jurk. Ons ontbijt wordt al snel geserveerd, inclusief wat zand om de maag wat te schuren. We eten de farashih in combinatie met spuitkaas, vijgenjam, tonijn met ui en met komkommer en tomaat. Het smaakt goed.

Na het ontbijt besteden we weer eerst wat aandacht aan onze apparatuur. Met al dat zand moeten we voorzichtig zijn met onze fotoapparatuur, zeker voor de mensen die analoog fotograferen. Één zandkorreltje op de aandrukplaat en alle films worden voorzien van een of meerdere mooie rechte kras(sen). Maar het zand kan ook in de lens terechtkomen. Het verwisselen van objectieven vereist dus voorzichtigheid en nauwkeurigheid. We vertrekken richting de Coloured Canyon. De tocht begint al vrij snel met een behoorlijk steile klim. We trekken de eerste pas over, Naqb al Kohli, omringd door indrukwekkende rotsvormen en geschilderd in schitterende kleuren. We zien overblijfselen van koraal uit de ijstijd in gele, rode, blauwe, grijze en oker tinten. Vanaf Wadi Al Matarsha moeten we écht gaan klimmen en klauteren en soms zien we het even echt niet meer zitten. We vragen we ons af of we überhaupt nog wel de top zullen bereiken. Het geklauter en dan weer afdalen leidt soms tot flink wat hilariteit. We kruipen onder rotsen door, glijden soms weer naar beneden en we duwen elkaar (Gerrit) soms door smalle rotsopeningen heen. Het is spannend, soms zelfs wat beangstigend, maar we geven niet op en we krijgen er na verloop van tijd zelfs wat plezier in. We hangen soms in onmogelijke posities en dan wordt er gevraagd of je zo nog even wilt blijven hangen voor de foto. Tja, we hebben alles over voor een fraaie en spannende opname. Daarvoor kwamen we ook hiernaar toe.

Kruipend, klauterend, glijdend en duwend door de Coloured Canyon. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Aan het eind van ons avontuur in de Coloured Canyon worden we opgewacht door de keukenploeg met warme thee. We overnachten in Wadi Al Matarsha. Zuster Hella houdt weer spreekuur; John, onze videoman, heeft zijn voet behoorlijk verzwikt.

 

Pas van Al Matarsha

We hebben vandaag een lange dag voor de boeg. Na het ontbijt maken we de karavaan weer in gereedheid. We stijgen op op onze rijdieren en we vertrekken richting het begin van de Al Matarsha pas. Het licht is zo vroeg in de ochtend sprookjesachtig. Overdag is het meestal erg zonnig in de woestijn en het licht kan dan erg hard zijn. In de vroege ochtend of in de late middag is het licht veel zachter.

We moeten vandaag weer klimmen, een pittige klim van 500 meter. De Al Matarsha pas is 960 meter hoog. Als we aan de voet van de pas aankomen moeten we allemaal afstijgen. We gaan lopend naar boven. Gelukkig lopen de kamelen niet zo snel waardoor wij ook de tijd krijgen om rustig te kunnen fotograferen. Het is een bijzonder fotogenieke tocht en de bedoeïenen en hun kamelen met hun langgestrekte nekken maken daar ook zeker onderdeel van uit. Onderweg kunnen we in de diepte onze eerste overnachtingsplaats zien liggen en we hebben eveneens op deze hoogte af en toe uitzicht over de golf van Akaba en de bergen van Saoedi-Arabië. Schitterend uitzichten, schitterend landschappen. Hoe hoger we komen hoe kouder het wel wordt. Er staat een gemene koude wind wat ons noodzaakt om alles aan te trekken wat we bij ons hebben. Eenmaal aangekomen op de top zoeken we beschutting uit de wind. We gaan hier overnachten. We maken het ons zo goed als mogelijk comfortabel op onze eigen slaapplekjes. Maar voordat we gaan slapen kruipen we nog even dicht op elkaar bij het kampvuur. Het is vochtig en bitter koud. We genieten van het vuur, en van hete macaroni en aardappels en thee.

Boven  op de Al Matarsha pas. Het is vochtig en bitter koud. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

We worden vroeg wakker en het is ijskoud. We hebben allemaal wat beschutting gezocht achter wat rotsen of struiken, beschutting tegen tegen de snijdende, koude wind. De lucht is weer strak blauw. Rook dwarrelt omhoog vanaf de verschillende vuren die reeds zijn ontstoken door onze vrienden. Zij zijn al druk bezig met het bakken van farashih. Riëtte is in haar dagboek aan het schrijven. Na ons ontbijt wordt alles in gereedheid gebracht voor het vervolg van onze tocht. We lopen een stuk over de hoogvlakte, goed aangekleed, want het blijft ijzig koud. We bereiken een punt vanaf waar we een schitterend uitzicht hebben over het gebergte, de golf van Akaba en de bergen van Saoedi-Arabië. Op dit punt hebben we ook weer eens verbinding met een netwerk en kunnen we dus voor even contact leggen met het thuisfront. Er wordt thee gezet. Een mooie gelegenheid om eens wat uit te gaan proberen, fotografisch. Ik heb vanuit Nederland grote lappen stof meegenomen en deze locatie leent zich er uitstekend voor om eens wat kunstzinnigs te maken. Medereizigers worden helemaal ingewikkeld en staan als bevroren beelden in het maanlandschap, de stof wappert speels in de wind. Een openlucht beeldenmuseum.

Kunst boven op de Al Matarsha pas. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

 

'Zandsteen Museum'

We lopen verder naar de Jebel Abu Suwayra. Het wordt een pittige klim om de top van deze berg te bereiken. De pas is 1165 meter hoog en op ons pad treffen we veel fossielen van schelpen. Het pad ligt ook bezaaid met gevaarlijk veel losse stenen. Toch zijn we verrassend snel boven en vanaf de top hebben we wederom een indrukwekkend uitzicht. We lopen door naar het 'Zandsteen Museum'. Onderweg gaat Geertrui onderuit en zuster Hella moet weer ingeschakeld worden voor eerste hulp. De schade valt gelukkig mee. Het 'Zandsteen Museum' is een schitterend en uniek natuurverschijnsel. Om de natuur en al zijn schatten hier zo goed mogelijk intact te houden trekken we onze schoenen uit en lopen we er voorzichtig op onze sokken of blote voeten doorheen. Lokaal wordt dit natuurwonder als een heiligdom beschouwd en ik kan me dat goed voorstellen. We bewonderen en fotograferen de unieke rots- en zandsteenformaties in hun fantastische kleuren. Het mooie licht van de ondergaande zon accentueerd het geheel nog eens extra. Met het licht (en het zicht) dat steeds minder wordt dalen we toch nog enkele honderden meters af de canyon in naar onze overnachtingsplek.

Het indrukwekkende 'Zandsteen Museum', midden in de Sinaï woestijn. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

's-Avonds hebben we toch nog wat energie over om wat te experimenteren met flitslicht. De camera's worden op statief gezet en met hele lange sluitertijden proberen we de woestijn met meerdere flitsen weer tot leven te wekken.

 

Valpartij

Na een rustige start van de dag gaan we weer op pad. We dalen verder de canyon af, iedereen is vermoeid. We komen zoveel mooie locaties en steenformaties tegen dat we het einde van de canyon niet gaan halen. We nemen ruimschoots de tijd om datgene wat we aan fraais tegenkomen goed in ons op te nemen en ook fotografisch vast te leggen; vormen in rotsblokken lijkend op koraal, schitterende kleurschakeringen, grappige zuilen, pilaren, geheimzinnige holletjes en doorkijkjes. We moeten terug. Ik haast me om nog snel wat opnamen te maken en ik spring van de ene naar de andere rots. En dan gaat het fout, ik struikel en ik ga onderuit. Mijn camera stoot hard tegen een rots aan en ik vrees het ergste. Ikzelf heb enkele schrammen maar verder gelukkig niks. Ik controleer mijn camera en hij doet niks meer. Ik haal de batterij eruit en gelukkig is het mechanisch gedeelte niet beschadigd. Ik kan nog fotograferen. De belichting bepaal ik met mijn tweede camera, indien nodig.

We drinken eerst nog wat thee waarna we weer plaats nemen op onze kamelen en gezamenlijk onze tocht verder voortzetten. We overnachten in Wadi Abu Alaga op 820 meter hoogte.

Indrukwekkende rotsformaties diep in de canyon. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Fotosessie Achmed op zijn kameel

Vandaag helaas de laatste dag van onze expeditie. Langzaam wordt iedereen wakker en een ieder besteedt wat aandacht aan de persoonlijke verzorging, voorzover mogelijk. De zon verlicht de omringende bergtoppen. Er worden voorbereidingen getroffen voor het ontbijt en in de tussentijd hebben we de gelegenheid om een fotosessie te maken van Achmed op zijn kameel, Ik geef aanwijzingen voor wat betreft de achtergrond, de pose en het licht. We maken gebruik van verschillende achtergronden en ik laat zien wat het verschil is tussen het fotograferen in zonlicht, strijklicht en tegenlicht. Iedereen fotografeert er enthousiast op los Het eindresultaat resultaat mag er zijn.

De jonge Achmed op zijn kameel. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Wadi Watiha

Na het ontbijt dalen we te voet verder af. In de vallei mogen we weer op de kamelen gaan zitten en kunnen we dus vanaf een wat hoger standpunt genieten van de mooie omgeving. Het einde van onze kamelentocht nadert. We maken nog enkele fotostops om de indrukwekkende natuur vast te leggen. Vanwege de soms smalle en ook steile paden moeten we weer een stuk lopen wat ons ook weer de gelegenheid geeft om wat meer de tijd te nemen voor een opname vanuit een ander perspectief. Het laatste stukje leggen we zittend op onze kamelen af, tot aan de locatie waar we gaan lunchen. We hebben allemaal wat kleding meegenomen die we zelf niet meer dragen en die kledingsrtukken worden hier verdeeld onder onze vrienden. Ze zijn er erg blij mee. Ter afsluiting van de kamelentocht maken we nog een gezellige groepsfoto.

Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

We overnachten in Wadi Watiha. In deze wadi wordt eigenlijk al het water verzamelt van alle omliggende wadi's. Door deze wadi is een asfaltweg aangelegd die elk jaar ook weer ernstig beschadigd wordt door de soms zware regenbuien die in de maand november kunnen plaatsvinden. Nu dus....

 

Kamelen race

Dit is echt de laatse ochtend met onze lokale vrienden. We hebben de afgelopen dagen een warme band opgebouwd met deze unieke mensen en het doet wat pijn om afscheid van ze te nemen. Maar dat doen we niet voordat ze nog een kamelen race aan ons gaan opvoeren. Twee ouderen tegen twee jongere bedoeïenen. Ik heb ze hierom verzocht omdat het een mooi laatste fotomoment zou kunnen opleveren. En dat deed het ook. Ze hadden er zelf ook veel plezier in.

Kamelenrace. De oudjes tegen de jonkies. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Rond het middaguur zien we in de verte twee jeeps verschijnen. De jeeps worden volgestouwd met onze spullen, met eten en met onszelf en natuurlijk niet te vergeten, de zonnepanelen. Ze hebben goed dienst gedaan want er zijn heel wat accu's door op kunnen laden tijdens onze trektocht. Dank aan Gerrit

De jeeps worden volgeladen voor onze verdere tocht door de woestijn. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

We vertrekken met de jeeps en na een korte rit maakten we een stop bij een kleine winkel midden in de woestijn. We rijden weer door de uitgestrekte Wadi Watiha en we komen een begraafplaats tegen. Mselem, een van onze nieuwe gidsen, geeft uitleg over de gebruiken wanneer iemand overleden is. De overledene moet binnen 24 uur na overlijden begraven worden. Er wordt een gat in de grond gegraven, borsthoogte diep. Dan wordt het verder als een soort grot uitgegraven. De overledene wordt gekleed in een witte doek en daarna in deze grot gelegd, voeten naar het zuiden, zijn hoofd in noordelijke richting en zijn gezicht gedraaid naar het oosten, naar Mekka. De linkerhand wordt op het hart gelegd met de rechterhand daarboven op. De rechtervoet voor het linkervoet. Het graf wordt uiteindelijk gesloten met stenen en het overgebleven uitgegraven zand wordt er bovenop gelegd.

Mselem legt de rituelen van een begrafenis uit bij een begraafplaats in de woestijn. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Geroosterd schaap

We rijden verder door de onherbergzame woestijn. Onderweg stoppen we bij enkele schamele hutjes die midden in de woestijn staan. Het zijn onderkomens van enkele bedoeïenen families. We zien eenden, er lopen honden rond, ezels en schapen en de kinderen rijden op kamelen. We mogen een van de woningen bezoeken terwijl onze gidsen een schaap kopen. Het schaap wordt achter bij ons in de jeep geplaatst en mag nog voor heel even genieten van ons gezelschap. Hij wordt (nog) volop geaaid. We stoppen bij een dode boom. Onze gidsen klimmen de boom in met een grote kettingzaag en zagen enkele grote dode takken af. Op de grond worden ze in kleinere stukken gezaagd en het hout gaat bovenop het dak van de jeeps. Het wordt bovenop onze bagage vastgebonden met touwen. We rijden verder naar Aine magme, een oase midden in de woestijn. Het lijkt wel een zinsbegoocheling, het is er groen, er bloeien bloemen, er staan heel veel dadelpalmen en er is stromend water. We zien dat er een pomp is die het water uit de bron (put) pompt en die de basis vormt voor de irrigatie van het omringende gebied. En ja, er is zelfs een soort van bad met ook vers stromend water. Hier gaan we zeker allemaal gebruik van maken.

In de tussentijd wordt het schaap de keel doorgesneden.

Tijd en gelegenheid voor wat persoonlijke verzorging. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Nadat we allemaal van het bad gebruik hebben gemaakt krijgen we een uitgebreide maaltijd voorgeschoteld; geroosterd schaap. Het smaakt goed. Er is niks van het schaap verloren gegaan, alles is nuttig gebruikt. We brengen de avond gezamenlijk door onder de indrukwekkende sterrenhemel.

 

Piepende en krakende jeeps

We slapen uit. Na het goed verzorgde en heerlijke ontbijt maken we een kleine wandeling door de oase. Het is er rustig, vreedzaam, een oase van stilte. Mselem begeleidt ons tijdens de wandeling en geeft uitleg over het dagelijks leven in de oase en alle gebruiken en gewoonten van de bedoeïenen. Het is een grote oase met wel honderden palmbomen. We wandelen wat door de directe omgeving en dalen een af in een smalle kloof. Als we de kloof uitkomen bevinden we ons weer midden in de oase. Waterleidingen lopen over de grond voor irrigatie. We komen diverse bronnen tegen en we drinken het water. Het smaakt goed. Er is veel groen en in de dadelbomen zien we miljoenen dadels hangen.

We lopen terug en we krijgen een heerlijke lunch geserveerd. In de tussentijd worden de jeeps geladen met onze spullen en we bereiden ons langzaam voor op onze terugkeer naar Mayumana Fairuz. Over onverharde paden rijden we dwars door de woestijn terug richting de kust. We maken nog enkele fotostops bij bedoeïenen die midden in de woestijn leven. Het is een prachtige rit terug. Onze jeeps piepen, kraken, knarsen en puffen maar ze overwinnen toch elke keer weer elk obstakel op de weg. Met onze aanmoedigingen, vergezeld met af en toe flinke steekvlammen komen de oude beestjes toch overal bovenop, soms met meerdere aanloopjes.

Helaas, de jeeptocht zit er ook alweer bijna op.

Bijna aan het einde van onze jeeptocht. Fotografie: Hermann van Hoof

 

 

Mayumana Fairuz

De laatste twee dagen van onze fotoreis naar de Sinaï woestijn in Egypte brengen we ontspannen door in ons onderkomen Mayumana Fairuz aan de Golf van Akaba. We vermaken ons met heerlijk eten en drinken, wandelen, nog wat fotograferen, snorkelen en met niks doen.

Het was een schitterende reis en de woestijn zal bij een ieder van ons voor de rest van ons leven blijven trekken.

 

 

Geschreven door

Geschreven door Ludwig, met dank aan Riëtte voor de info die ik uit haar dagboek kon halen en aan Google en Google Earth voor het terug kunnen vinden van veel reeds vergeten details en locaties.

 

 

Portfolio

 

Optimale beleving

Voor een optimale beleving van de fotografie adviseer ik om de portfolio op groot scherm te bekijken (laptop of desktop). De portfolio is behoorlijk groot, het kan dus wat langer duren voordat hij volledig opent.

 

Technische informatie

Als je nadat de portfolio is geopend met de muis over de thumbnail beweegt dan verschijnt de locatie waar de opname is gemaakt en enkele technische gegevens van de opname zoals de instelling van de ISO, het gebruikte diafragma en de sluitertijd en het gebruikte brandpunt van het objectief.

 

Link portfolio's

Om de portfolio van mijzelf te bekijken, klik hier.

De portfolio van Hermann bestaat uit digitale opnamen. Vanwege een crash in het verleden van zijn harde schijf zijn helaas alle RAW bestanden verloren gegaan. De opnamen die je hier kunt bekijken zijn door mij bewerkte JPG bestanden.

Om de portfolio van Hermann van de fotoreis naar de Sinaï te bekijken, klik hier.

 

 

Videoverslag van de fotoreis naar de Sinaï woestijn.

Gemaakt door John Kil.

 

 

De organisatie van deze reis was in handen van Ludwig van Hooren Vakfotografie

in samenwerking met Tarabin Tours.

 

---

Ludwig van Hooren is lid van Dutch Photographers (DuPho), platform GKf, Federation of European Photographers (FEP), Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) en Canon Professional Services (CPS), en staat ingeschreven in het handelsregister van de Kamer van Koophandel in Breda. Op alle werkzaamheden  zijn de Algemene Leverings- en Betalingsvoorwaarden van toepassing.

 

Ludwig van Hooren Vakfotografie privacyverklaring

---

 

Terug naar Fotoreizen.